In a body?

Λοιπόν, είχα από μικρός μια περίεργη αίσθηση. Μεγαλώνοντας, ανακάλυψα με έκπληξη ότι - όπως και για αμέτρητα άλλα πράγματα - οι άλλοι δεν τα έβλεπαν όπως εγώ.

Για να το πω συγκεκριμένα: είχα - από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου - την εντύπωση ότι κάποιος, με φύτεψε μέσα στο σώμα μου. Ένα αόρατο χέρι με άρπαξε, και μ' έχωσε μέσα εδώ που βρίσκομαι.

Τριγύρναγα γύρω από τους φίλους μου και κοιτούσα διερευνητικά τις κόρες των ματιών τους. Προσπαθούσα να καταλάβω, αν βλέπουν ό,τι βλέπω, αν ακούν ό,τι ακούω. Μανιωδώς προσπαθούσα να δω μέσα από τα μάτια τους ποιός κρύβεται. Μη φανταστείτε ότι το έκανα ...ποιητικά. Μπα, καθόλου. Το έκανα απολύτως ειλικρινά.

Μεγαλώνοντας έμαθα ότι (κι αυτό) θεωρείται δείγμα σχιζοφρένειας. Αλλά, από τρέλα τίποτα (δηλαδή τρέλα από κείνη που σε στέλνει πίσω από σίδερα ή μέσα σε φάρμακα). Και σε ψυχιάτρους πήγα (όχι γι' αυτό, για άλλα ζόρια), αλλά νορμάλ με βγάζανε, στα πλαίσια της φυσιολογικότητας οποιουδήποτε σύγχρονου ανθρώπου δηλαδή.

Το θεωρούσα τόσο αυτονόητο αυτό, που δεν το σκεφτόμουν καθόλου. Νόμιζα δηλαδή και μέχρι πρόσφατα, ότι όλοι κάπως έτσι νοιώθουν, κάτι σαν 2-σε-1 συσκευασίες.

Εσχάτως μελετώντας μανιωδώς, στα πλαίσια μιας τρίχρονης δραστηριότητας που έχω, συνάντησα αυτή την αντίληψη σαν δυϊσμό. Το διάβασα κι είπα "ωπ! νάμαι!". Το αστείο είναι ότι στην εργασία μου, θα κάνω απορριπτική κριτική (και) στον δυϊσμό. Αλλά, πέρα από το επιστημονικό μπλα - μπλα που θα ρίξω, η αίσθηση από μέσα μου δε λέει να φύγει.

Δε μ' ενοχλεί. Μετά από τόσα πολλά χρόνια, είναι μέρος μου και μ' έχει διαμορφώσει. Φαντάζομαι ότι οι ανάπηροι συνάνθρωποί μας (ίσως περισσότερο οι εκ γενετής), κάπως έτσι θα νοιώθουν. Σαν τον πρωταγωνιστή στο "Η θάλασσα μέσα". Αλλά εγώ, ανάπηρος δεν είμαι...

Τελοσπάντων, δεν έχει σημασία, αλλά αυτός είναι ο λόγος που ονόμασα έτσι τούτο το blog.