In a body

Αγαπητοί συνάδελφοι, Σας γράφω για να σας ενημερώσω ότι μάλλον δεν αντιλαμβάνεστε τι συμβαίνει γύρω σας. Οι φοιτητές ανησυχούν, οι διδάσκοντες ή δεν μπορούν πλέον να ασκήσουν το διδακτικό τους έργο - γιατί έχουν πάψει να πιστεύουν σ' αυτό - ή εγκαταλείπουν τις όποιες ερευνητικές δραστηριότητες κρατούσαν με νύχια και με δόντια γιατί, κι η πενιχρή χρηματοδότηση που υπήρχε, εξέλιπε και αυτή. Αν δεν βλέπετε τι συμβαίνει στην ελληνική τριτοβάθμια εκπαίδευση, τότε ή δεν έχετε την ικανότητα της παρατήρησης (άρα δεν έχετε θέση στον ακαδημαϊκό χώρο) ή απλώς θεωρείτε και το διδακτικό και το ερευνητικό έργο ασήμαντα (οπότε πάλι δεν έχετε θέση στο χώρο μας). Είναι δε χαρακτηριστικό - και δε διστάζω να σας το πω κατάμουτρα - ότι όλοι εσείς που είστε ακραιφνείς υπερασπιστές του "εκσυγχρονισμού του Ελληνικού Πανεπιστημίου" - αποτελούσατε πάντα την ομάδα εκείνη που κοίταζε πως θα αναρριχηθεί, με πενιχρά επιστημονικά προσόντα και εξαιρετικά αμφίβολης αξίας επιστημονικό έργο. Βέβαια,

Λοιπόν, θα διακινδυνεύσω προβλέψεις και μακάρι να κάνω λάθος... Σε λίγες ώρες ο ΓΑΠ ζητά ψήφο εμπιστοσύνης. Αν την πάρει (προβλέπω ότι θα την πάρει) θα στριμώξει όσο μπορεί το Σαμαρά, ώστε να είναι απολύτως αδύνατον στον τελευταίο να συμφωνήσει σε συγκυβέρνηση. Μετά, θα του χρεώσει τις ευθύνες του ναυαγίου, μαζί με τα νέα μέτρα που θα πάρει. Αλλά - το βασικότερο - θα πει ότι ο Σαμαράς είναι ανεύθυνος λαϊκιστής, δε θέλει τη συνεργασία κι έτσι αυτός με την "ηρωική" Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, "είναι αναγκασμένοι να συνεχίσουν σηκώνοντας το σταυρό μόνοι τους" . Τόσο απλά, ωμά, απροκάλυπτα. ΥΓ: Το πράγμα GAP αποδεικνύεται ανθεκτικότερο του Μητσοτάκη. Χαμογελάω στο κοκόρι του γείτονα κι ακονίζω ένα κοφτερό μαχαίρι που έχω. Όποιος ξέρει από τελετές voodoo ας στείλει μήνυμα για βοήθεια...

Παράδοξος ο τίτλος του σημερινού post. Πως μπορεί να ξέρει κάποιος το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος, που μόλις αναγγέλθηκε και είναι πιθανό είναι να μη γίνει ποτέ; Κι όμως, μια προσεκτική παρατήρηση των πρώτων εν θερμώ αντιδράσεων μέσα και έξω από την Ελλάδα, μόλις ο Γιώργος Παπανδρέου (ΓΑΠ) ανήγγειλε ότι θα προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία για έγκριση της νέας δανειακής σύμβασης, αποκαλύπτει πάρα πολλά. Ας δούμε μερικά. (1) . Οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση κυριολεκτικά έφριξαν από φόβο . Αν πίστευαν ότι οι Έλληνες στηρίζουν την πολιτική που τους έχει επιβληθεί έστω και κατά πλειοψηφία∙ αν πίστευαν αυτά που έλεγαν για τις "προσπάθειες που καταβάλλει ο Ελληνικός λαός, που στηρίζει την παραμονή της χώρας στο ευρώ" κι άλλες τέτοιες ανοησίες, δεν θα είχαν κανένα λόγο να τρομάξουν από ένα δημοψήφισμα. Τα ίδια ισχύουν και για τους διάφορους εγχώριους αναλυτές, δημοσιογράφους, αλλά και πολιτικούς, με προεξάρχοντα τον Αντώνη Σαμαρά που ...χέστηκε επάνω του και κήρυξε ανένδ

Σημείωση : δοκιμάζω κάτι καινούργιο, να βάζω υποσημειώσεις μέσα στο κείμενο με τους χαρακτήρες [1], [2] κλπ. Όπου βλέπετε κάτι τέτοιο, κάνοντας κλικ, θα μπορείτε να δείτε την υποσημείωση (ελπίζω). Ναι, δεν είναι πολύ κομψό, αλλά ελπίζω να είναι λειτουργικό. Μια δοκιμή κάνουμε, μη βαράτε... Εδώ και μήνες σκέφτομαι να ανεβάσω μιαν ανάρτηση, για το πρόβλημα της Δημοκρατίας στην Ελλάδα (ίσως και ευρύτερα). Αντ' αυτού ο ωφελιμισμός μου με οδήγησε να κάνω ένα σχετικό επιστημονικό άρθρο (βρίσκεται σε φάση τελικής έγκρισης για δημοσίευση) σε ένα επιστημονικό περιοδικό. Αλλά, θα προσπαθήσω εδώ να πω δυο πράγματα, αποφεύγοντας τις βαρετές αναλύσεις που διυλίζουν τον κώνωπα και χαρακτηρίζουν την επιστήμη... Η ιδέα της Δημοκρατίας, όπως την ξέρουμε και την βιώνουμε, δεν είναι ούτε αυτονόητη, ούτε προφανής. Δεν είναι δηλαδή κάτι "εγγενές στον άνθρωπο που αναζητά την Ελευθερία". Πολύ περισσότερο, δεν μπορεί να θεωρείται στα σοβαρά, κάποιο τελικό, "ύψιστο" στάδιο της κοι

 [Όλες οι φωτογραφίες είναι από τη ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ ] Πριν μερικές ανέβασα μια δημοσίευση για το ρόλο του ΚΚΕ στη σημερινή συγκυρία (ή τον μη-ρόλο αλλά κι αυτό ρόλος είναι). Δε φανταζόμουν όμως ότι πολύ γρήγορα, το ΚΚΕ θα "απαντούσε" στις απορίες (και αγωνίες) μου με έναν τρόπο βγαλμένο κατευθείαν από τη χειρότερη περίοδο της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς. Κυνηγώντας τον ταξικό εχθρό?! Παρακολουθώντας τα όσα έγιναν στις συγκρούσεις ανάμεσα στο "black block" (ή απλώς "κουκουλοφόρους") και στο μπλοκ του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ), προσπάθησα να συγκρατήσω τη λογική μου και να καταλάβω τι βλέπω . Μέσα σε συζητήσεις στους χώρους κοινωνικής δικτύωσης, οι αντιπαραθέσεις ήταν έντονες και απαξιωτικές, με τη μια πλευρά να θεωρεί το ΠΑΜΕ alter ego των ΜΑΤ, την άλλη να θεωρεί τους κουκουλοφόρους πράκτορες της Ασφάλειας, Χρυσαυγίτες ή απλώς έξαλλους δολοφόνους που δε δίστασαν να πετάξουν μολότωφ σε απλούς πολίτες (δηλαδή στα μέλη του ΠΑΜΕ - ως εάν οι μολότωφ που πετάγ

Τα Χειμερινά Ανάκτορα. Αναμένω να δώσει εντολή η Αλέκα για να τα καταλάβουμε. Όσο παρακολουθώ τις εξελίξεις, τόσο περισσότερο εκπλήσσομαι από τη στάση του ΚΚΕ. Να διευκρινίσω αμέσως ότι, ουδέποτε ψήφισα το εν λόγω κόμμα, τόσο για λόγους ιδεολογικών διαφωνιών, όσο και για πρακτικούς (συνέπεια του προηγούμενου). Παρόλ' αυτά όμως, πάντα το θεωρούσα μια προοδευτική δύναμη, το βασικό πυλώνα της ελληνικής αριστεράς, οι ιστορικές παθογένειες του οποίου δικαιολογούν - ως ένα βαθμό - και την ανικανότητα της ευρύτερης ελληνικής αριστεράς να παρέμβει στο πολιτικό γίγνεσθαι της χώρας, αλλά ταυτόχρονα αναδεικνύουν και μια οργανική, αδιάσπαστη σύνδεση με την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, ούτε στα χειρότερα όνειρά μου, δε μπορούσα να φανταστώ ότι την ώρα που το ελληνικό σύμπαν καταρρέει, εξαιτίας μιας καλοσχεδιασμένης επίθεσης εναντίον της ελληνικής κοινωνίας, το ιστορικό κόμμα της ελληνικής αριστεράς θα παρέμενε παθητικός θεατής. Βασικές δομές της χώρας διαλύονται με μεγάλη ταχύτητα, επιμ

Ανακοινωθέν της έκτακτης συνόδου Πρυτάνεων στο Λαύριο, 23/9/2011 Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, μετά την πρώτη Διοικητική Πράξη εφαρμογής του Νόμου, διαπιστώνει τα αδιέξοδά του και επιβεβαιώνει την ομόθυμη στάση της για την προάσπιση του Δημόσιου και Αυτοδιοικούμενου Πανεπιστημίου. Η εξέλιξη της διαδικασίας για την εκλογή των νέων Διοικήσεων με εκλογικό σύστημα αγνώστου περιεχομένου, με άδηλους κανόνες και με διορισμένες, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, εφορευτικές επιτροπές, συνιστά θεσμική εκτροπή. Τα εκβιαστικά διλήμματα που θέτει σε απάντηση το Υπουργείο Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων, προκαλούν την Πανεπιστημιακή Κοινότητα και κλιμακώνουν την ήδη υφιστάμενη ένταση. Οι εκβιασμοί και οι απειλές για διακοπή της δημόσιας χρηματοδότησης, για μη απονομή πτυχίων, για απώλεια της εξεταστικής περιόδου και του εξαμήνου αποκαλύπτουν το βαθύ έλλειμμα ουσιαστικής εκπαιδευτικής πολιτικής. Τα Ακαδημαϊκά Όργανα των Ιδρυμάτων θα αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που αφορούν στην απονομή

Κυκλοφορεί ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδας απήχθη από Σομαλούς πειρατές την ώρα που έκανε κανό για να χαλαρώσει κι αυτός από τα προβλήματα (όπως κάνουμε όλοι δηλαδή), και γι' αυτό έχει εξαφανιστεί. Ωστόσο, κανείς, ούτε στην Ελλάδα ούτε στην Ευρώπη ενδιαφέρεται να καταβάλλει λύτρα για την απελευθέρωσή του... Ο κ. Βενιζέλος, με πολύ βαριά καρδιά, ανακοινώνει νέο επείγοντα φόρο, "πρωθυπουργικής αλληλεγγύης", μπας και καταφέρουμε να τον ξαναδούμε στον τόπο μας που τόσο τον έχει τιμήσει.

Επιτέλους! Τέσσερεις ημέρες μετά από την εσπευσμένη επιστροφή του από το Λονδίνο, ο πρωθυπουργός συνεχίζει να κρύβεται. Παντελόνια φοράει?!!

Τώρα, την ύστατη στιγμή η κυβέρνηση οφείλει να σοβαρευτεί. Να κόψει με το μαχαίρι οργανισμούς, θέσεις εργασίας και τα κολπάκια. Δεν μπορεί σε μια χώρα υπό χρεοκοπία να χρηματοδοτεί ο προϋπολογισμός Κέντρο Ερευνών για Θέματα Ισότητας. Καλή είναι η ισότητα, αλλά η σωτηρία της χώρας είναι ο υπέρτατος στόχος. ( Πάσχων Μανδραβέλης ) Κι ο Πάσχων, και πολλοί άλλοι,επί χρόνια στηλίτευαν, ειρωνεύονταν, κάγχαζαν, αποστρέφονταν μετά βδελυγμίας τις διάφορες πατριωτικές επικλήσεις, κυρίως όταν αυτές στρέφονταν εναντίον της παγκοσμιοποίησης. Ειρωνεύονταν τα εθνικά σύνορα ως όρια, αποκαλούσαν "πατριδοκάπηλο" όποιον μιλούσε για το "καλό της πατρίδας", "κρυπτοφασίστες" όσους δεν συμφωνούσαν μαζί τους και - εν τω μεταξύ - συμμετείχαν σε πλειάδα "Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων" (ΜΚΟ) που εισέπρατταν από τα κρατικά ταμεία - δηλαδή, από τα δικά μας χρήματα. Δεν θα κρίνω εδώ την επιστημονική αρτιότητα των απόψεών τους εκείνων. Δε διστάζω να πω (και πείτε με αλαζόν

Προειδοποίηση προς την κυβέρνηση: ό,τι κι αν κάνετε, μην μειώσετε τις χρηματοδοτήσεις στις φυλακές της χώρας! Αν το κάνετε, θα το μετανιώσετε κάποια στιγμή, ακούτε που σας λέω...

Έμενε στην απέναντι μεριά του δρόμου, το σπίτι του ακριβώς φάτσα στο δικό μας. Μεγαλύτερος από εμένα και τη γυναίκα μου (που είμαστε συνομήλικοι) κατά 22 χρόνια. Άρα, "κύριε Μιχάλη" τον ανέβαζα, "κύριε Μιχάλη" τον κατέβαζα. Εκείνος, με αποκαλούσε Heinz. Φιλικός και πάντα αξιοπρεπής. Θα το ξαναπώ: αξιοπρεπής . Πολυτεχνίτης - τα χέρια του "έπιαναν" και ποτέ δεν έκανε πίσω στις τεχνικές δυσκολίες (ούτε και στις άλλες εδώ που τα λέμε). Στο υπόγειο του σπιτιού του στημένο ένα πλήρες ξυλουργικό εργαστήρι, με την τελευταία λέξη της σχετικής τεχνολογίας και γεμάτο πατέντες δικές του που έκαναν τη λεπτομερή επεξεργασία του ξύλου μια απλή δουλειά. Κουκέτες, βιβλιοθήκες, τραπέζια αλλά και πιο περίπλοκες κατασκευές, έβγαιναν από το υπόγειο κι έπαιρναν την άγουσα προς τους πάνω ορόφους. Στα θαυμαστικά μου σχόλια απαντούσα με απλότητα - "έλα βρε Heinz τίποτε δεν είναι, αρκεί να 'χεις τα εργαλεία". Μου το κόλλησε και μένα το κουσούρι της επιπλοκατασκευής

Μιλάω για αντιπαράθεση μέσα στα Πανεπιστήμια κι όχι για αντιπαράθεση σχετικά με τα Πανεπιστήμια, μια και μέσα στο χώρο της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης υπάρχουν συγκρουόμενες απόψεις σχετικά με το νόμο της Διαμαντοπούλου. Θα περίμενε κανείς λοιπόν, μια αντιπαράθεση με επιστημονικά επιχειρήματα γύρω από το μέλλον των ελληνικών ΑΕΙ. Παράλληλα, καθώς οι μήνες περνούν και οδεύουμε προς την κορύφωση του δράματος που τιτλοφορείται "Η Άννα και το Πανεπιστήμιο Playmobil", δημοσιεύονται όλο και περισσότερες απόψεις της μιας ή της άλλης πλευράς, συχνά είναι η αλήθεια, χωρίς να αποφεύγεται ο λαϊκισμός. Σταδιακά όμως, μπορούμε να κάνουμε μια κατάταξη της επιχειρηματολογίας που κάθε πλευρά χρησιμοποιεί. Φαίνεται λοιπόν ότι, η πλευρά των αρνητών συγκλίνει (με τις όποιες μεταξύ τους διαφορές) σε μια επιστημονική προσέγγιση του ζητήματος. Ενδεικτικά δείτε αυτό . Από την άλλη πλευρά, η επιχειρηματολογία των υπερασπιστών του "νέου" Πανεπιστημίου, εξαντλείται σε επιχειρή

Λόγω του ότι βρισκόμαστε στη μέση της τουριστικής περιόδου, παρακαλούμε να μην επισκέπτεστε, πολύ περισσότερο δε να μην κάνετε συσκέψεις στα νησιά, γιατί εξαγριώνονται οι ιθαγενείς με αρνητικά αποτελέσματα για τον τουρισμό μας. Στις δύσκολες στιγμές που περνάει η χώρα, κάντε μια μικρή θυσία και Σεις. Ταπεινά, Heinz

Παραθέτω εδώ 2 emails σε δημόσια λίστα, για ένα πρόβλημα που συμπληρώνει πια ενάμιση αιώνα... Έχω αλλάξει τα ονόματα: email 1 Αλέξανδρε, τα Οικονομικά, η Κοινωνιολογία και η Θρησκεία, και πολλά άλλα ακόμα που σαφώς δεν εξομοιώνω μεταξύ τους, έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: το πολύ σημαντικό bias αυτού που θεωρείται "ειδικός" σε αυτά. Η άποψή τους δεν είναι άχρηστη, αλλά συνήθως δεν είναι άμεσα επιβεβαιώσιμη. Στις Θετικές Επιστήμες, η βασική επιστημονική μεθοδολογία (παρατήρηση-θεωρία-πειραματισμός-επιβεβαίωση/αναθεώρηση) καταφέρνει ακριβώς να απομονώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό ακριβώς αυτό το bias. Γι' αυτό και η Πληροφορική είναι πρωτίστως θετική επιστήμη. Και μπορεί να υπάρχουν ένα σωρό μεθοδολογίες για να αντιμετωπιστεί κάθε πρόβλημα, όμως υπάρχουν τρόποι να αξιολογήσεις το αποτέλεσμα πολύ αντικειμενικά, όχι απλώς να ρωτήσεις τη γνώμη του κάθε "ειδικού". Στις Θεωρητικές (και άλλες) Επιστήμες, η παραπάνω διαδικασία περιορίζεται στο "παρατήρηση-θεωρία

O συγκροτημένος  επιστημονικός λόγος, έχει κάτι το αφόρητα εκνευριστικό: δεν σου αφήνει περιθώρια απόρριψης. Αυτό δεν έχει να κάνει με το falsification του Popper - εκείνος μιλούσε για θεωρίες ως εργαλεία. Ο Καζάκης λοιπόν, κατάφερε να με εκνευρίσει. Όσο κι αν ήθελα να βρω κενά στις θέσεις του δεν μπόρεσα να τα καταφέρω. Κι αυτό μου δημιούργησε τελικά μια απελπισία... Φαίνεται ότι όπως έχουν τα πράγματα η καταστροφή είναι αναπόφευκτη. Κι αυτό με εξοργίζει απίστευτα. Ενσωμάτωσα το video που βγήκε από την ομιλία του στη Μυτιλήνη. Δείτε το και αν θέλετε πείτε μου τις απόψεις σας....

Έχουν καταντήσει γελοίοι οι ΠΑΣΟΚοι. Πότε καταγγέλουν τους αγανακτισμένους σαν Γκοτζαμάνηδες και πότε σαν φασίστες. Ποιοι νομίζουν ότι είναι; Μετενσαρκώσεις του Λαμπράκη; Ο Γρηγόρης Λαμπράκης έστελνε αφιονισμένους ΜΑΤατζήδες κατά χιλιάδες εναντίον των πολιτών; Να σταματήσει το παραμύθι, ούτε δημοκράτες είναι, ούτε καν πολίτες. Πολίτες είμαστε εμείς· αυτοί είναι πωλητές.

Ας πούμε μια ...φανταστική ιστορία: Πάω να αγοράσω μια φωτογραφική μηχανή. Επειδή έχω βίτσιο, η μηχανή κοστίζει 2,000 - 3,000 €. Ο πωλητής μου λέει: - Θα πληρώσετε μετρητά ή με κάρτα; - Μετρητά. Επειδή με ξέρει, κι είμαι παλιός πελάτης, συνεχίζει χαμηλόφωνα: - Κοίτα, άμα δε θέλεις απόδειξη, σου κόβω τον ΦΠΑ. Κάνω το λογαριασμό, στις 2,000€ είναι 460€ το κέρδος μου. Αν πάρω την απόδειξη, το κράτος μου εγγυάται το πολύ 300€. Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου; Φανταστική ιστορία λέμε βεβαίως, σιγά μη συμβαίνουν τέτοια πράγματα στην Ελλάδα. Αν συνέβαιναν όμως, το Υπουργείο Οικονομικών θα λάμβανε μέτρα, έτσι δεν είναι;

Και πάλι αμάν! Δηλαδή, τι άλλο πρέπει να γίνει για να συνειδητοποιήσεις ότι δεν κάνεις για τη δουλειά; Πως να το πούμε δηλαδή; Γελοιοποιήσαι - αλλά αυτό είναι προσωπικό σου ζήτημα. Γελοιοποιείς όμως και τη χώρα, και τους θεσμούς και την ίδια την Προεδρία της Δημοκρατίας. Πίτ-μπουλ θ' αμολήσει ο Παπούλιας στην αυλή του, εκπαιδευμένα να σου ορμάνε μόλις σε βλέπουν - να μου το θυμηθείς. Εδώ πια, δεν μπαίνει θέμα πολιτικής και ποια είναι η καλύτερη. Μπαίνει θέμα ελλειμματικής προσωπικότητας, ενός ανθρώπου καταφανώς ανίκανου να διαπιστώσει τι συμβαίνει γύρω του, μπρος του, πίσω του, και προφανώς μέσα του. Με δυο λόγια, είσαι ούφο!! Ακόμα κι αν δεχθούμε ότι εκτελείς διατεταγμένη υπηρεσία, ότι στόχος σου είναι να καταστρέψεις την κοινωνία και να ξεπουλήσεις τη χώρα, ε, ακόμα και για κάτι τέτοιο, πάλι εντελώς ανίκανος είσαι. Δεν είναι τελικά θέμα γενικότερης κρίσης, συμπεριφοράς αγορών, συσχετισμών στο Ευρωπαϊκό πλαίσιο κλπ. Είναι απλώς θέμα ενός ανθρώπου που είναι αποδεδειγμένα

Μια ευφυής ανάλυση του αποψινού (15/06/2011) σοβαρότατου διαγγέλματος του πρωθυπουργού:

Διάβασα το κείμενο με τίτλο "Ποιοι είμαστε", στο site που ονομάζεται Πραγματική Δημοκρατία . Ομολογώ ότι δεν είδα κάτι άγνωστο, οι απόψεις αυτές είναι διαδεδομένες, αλλά πάντως ξαφνιάστηκα: δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είναι τόσο διαδεδομένες. Και, δεν κρύβω ότι το χάρηκα... Ένα απόσπασμα: Υπάρχουν βασικά δικαιώματα που πρέπει να προστατεύονται στην κοινωνία μας: το δικαίωμα στη στέγαση, την απασχόληση, τον πολιτισμό, την υγεία, την εκπαίδευση, την πολιτική συμμετοχή, την ελεύθερη προσωπική ανάπτυξη, τα δικαιώματα του καταναλωτή, το δικαίωμα για μια υγιή και ευτυχισμένη ζωή. Με τον τρόπο που λειτουργούν σήμερα η κυβέρνηση και το οικονομικό μας σύστημα αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτές τις προτεραιότητες και αυτό αποτελεί πλέον εμπόδιο για την πρόοδο των ανθρώπων Βέβαια, καμιά συγκεκριμένη επιχειρηματολογία δεν παρατίθεται, ως προς το γιατί αυτά τα δικαιώματα "πρέπει" να προστατεύονται. Υποθέτω ότι οι συντάκτες το θεωρούν προφανές - μια μορφή γενικής αλήθειας

Ναι, καλά, αναμφίβολα θα 'θελα να γράψω κάτι εξαιρετικά μακροσκελές και βαθυστόχαστο, που θα λεγόταν ας πούμε "Είναι και Χρόνος", αλλά πρόλαβε και το 'γραψε κάποιος άλλος (άκου θράσος που έχουν μερικοί!!!) οπότε ξέμεινα με κάτι υπόλοιπα.... Ή κάτι πιο γενικό, με τίτλο...  ...μμμμ - για να δούμε..., "Κριτική του καθαρού Λόγου" ας πούμε, αλλά πάλι κάποιος ξεφύτρωσε και μου στέρησε τη δόξα... Τελοσπάντων, πορευόμαστε με ό,τι έχουμε... Πέρα όμως από την πλάκα: Αυτό που με τρομάζει στις μέρες που ζούμε, δεν είναι η οικονομική κρίση, ούτε η πολιτική, ούτε η κρίση αξιών κοκ. Ο πανικός μου δημιουργείται από το πρόβλημα του χρόνου. Να εξηγήσω τι εννοώ, μη κατηγορηθώ ότι το ρίχνω στα βαθυστόχαστα. Η ίδια η ιδέα του χρόνου, ως ανεξάρτητη μεταβλητή από κάποιον παρατηρητή, μου φαίνεται τελείως παράλογη. Δηλαδή, αυτή η γραμμικότητα που "υπάρχει" στον χρόνο, θεωρώ ότι είναι μια κατασκευή. Πολύ σημαντική, πολύ πρακτική (γενικά μιλώντας αλλά όχι πάντα). Το

Αυτό είδα σήμερα το πρωί στο πρόσωπο του Strauss-Kahn όπως τον μετέφεραν με χειροπέδες στο αυτοκίνητο της αστυνομίας -το βλέμμα του Ocalan. Αυτό το βλέμμα του ανθρώπου που τον έχει αρπάξει μια τυφλή μηχανή και τίποτε πλέον που να τον αφορά προσωπικά δεν βρίσκεται υπό τον έλεγχό του. Οι φωτογράφοι που τον αντιμετώπιζαν με δέος, προσπαθούν τώρα να καταγράψουν αυτό το βλέμμα που συμβολίζει την πτώση του ισχυρού - αυτού που ξέχασε για τα καλά την θνητότητα και κάτι απρόβλεπτο τον προσγείωσε μέσα σε ώρες... Ομολογώ ότι αρχικά αντέδρασα με κακία. Σκέφτηκα "να δούμε τώρα ποιος είναι βυθισμένος στα σκατά" - να δούμε αν ο Γιωργάκης θα τον αποκαλεί ακόμα "ο φίλος μου Ντομινίκ"... Αλλά μόλις είδα αυτά τα μάτια... Μια ζωή ολόκληρη, λυσσώδους προσπάθειας, σχεδιασμού, μηχανορραφιών ναι, αδίστακτων συμφωνιών και κόλπων στο ψηλότερο δυνατό επίπεδο (αυτό της παγκοσμιοποίησης), μια καλά σχεδιασμένη πορεία διαλύεται και καταρρέει. Η εικόνα που χτίστηκε μέσα σε δεκαετίες σκορπ

Γνώρισα το Γιώργο το 1981 ή 82. Σε μια συναυλία στη σχολή, καθόμουν και παρακολουθούσα και βλέπω ένα τύπο κοντό, με στρατιωτικό τζάκετ, κιθάρα στο χέρι, περπάτημα βαρύ και μάγκικο, μαλλί μέχρι τον ώμο και μούσι - και Κνίτη επιπλέον - να ανεβαίνει στη σκηνή και να τραγουδάει ένα τραγούδι που δεν είχα ξανακούσει: "Να πάψουν πια οι κιθάρες έχει η πατρίδα πένθος. Σκοτάδι πέφτει στη γη μας, μας σκότωσαν τον αντάρτη Μανουέλ Ροδρίγες. Τα χρώματα μας κλαίνε. Ας βουβαθούμε." [Στίχοι: Pablo Neruda & Δανάη Στρατηγοπούλου Μουσική: Χρήστος Λεοντής] Εμφανώς είχε μπερδέψει το τραγούδι με το ξεφωνητό. Δηλαδή, εννοώ ότι δεν χρειαζόταν μικρόφωνο, τραγουδούσε τόσο δυνατά που έσπαγαν τ' αυτιά μας. Ευτυχώς που δεν ήταν και φάλτσος γιατί θα σαλτάραμε όλοι... Το άγριο ξεφωνητό περιτύλιγε το εξίσου άγριο (αν όχι βάρβαρο) σφυροκόπημα της κιθάρας του. Τα ακόρντα ακούγονταν σωστά αλλά χτυπούσε τις χορδές τόσο δυνατά, που το τρίξιμο που έβγαινε σκέπαζε την αρμονία... Όλο μαζί το θ